Τι περιμένω από μία Περιφέρεια την Δευτέρα

Έχω μιλήσει σε προηγούμενη δημοσίευση μου για τον ρόλο και την αξία των περιφερειακών εκλογών, ειδικά ετούτη την δύσκολη χρονική περίοδο.
Αυτή τη φορά όμως, στο τελευταίο κείμενο πριν το τέλος των αυτοδιοικητικών εκλογών, θέλω να γράψω τι περιμένω για τη δική μου Περιφέρεια, που όμως μπορούν να εφαρμοστούν στην πλειοψηφία των νέων Περιφερειών.

Την Δευτέρα θέλω να δω την Περιφέρεια μου να μπαίνει σε ένα δρόμο ανάπτυξης και προόδου. Θέλω η Περιφέρεια να είναι το όχημα που θα φέρει ανάπτυξη στην κοινωνία, όχι διορίζοντας κόσμο στον δημόσιο τομέα, αλλά διευκολύνοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία...


Περιμένω να δω τουριστική ανάπτυξη, με βαρύτητα στον χειμερινό τουρισμό (Πήλιο, Περτούλι, Λίμνη Πλαστήρα), με υποδομές για θερινό τουρισμό (παραλιακό μέτωπο Λάρισας, Βόλου και νήσων) και θεμελίωση του αγροτουρισμού και θρησκευτικού τουρισμού.

Περιμένω να δω γεωργική ανάπτυξη με στοχευμένες καλλιέργειες σύμφωνα με τις επιταγές τις εποχής και της (διεθνούς) εμπορικής ζήτησης.

Περιμένω να δω συστηματική προώθηση των γεωκτηνοτροφικών προϊόντων από την περιφέρεια, στις διεθνείς αγορές.

Περιμένω να δω ανάπτυξη των επιστημών και βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών εκπαίδευσης, με βαρύτητα στην δημιουργία ξενόγλωσσων τμημάτων στα δημόσια πανεπιστήμια και μη κρατικών Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που θα προσελκύσουν ξένους και έλληνες φοιτητές.

Περιμένω να δω ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών και παροχή ευρυζωνικών συνδέσεων διαδικτύου και στο πιο απομακρυσμένο χωριό.

Περιμένω να δω μόνιμο γραφείο αντιπροσωπίας της Περιφέρειας, στις Βρυξέλλες που θα προασπίζεται τα συμφέροντα του τόπου, που θα προωθεί τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των συνεταιρισμών και των επιχειρήσεων και θα δίνει τουριστικές πληροφορίες για κάθε προτίμηση.

Αυτή την Περιφέρεια Θεσσαλίας περιμένω να δω από τη Δευτέρα, διότι πιστεύω στις δυνατότητες της και στην προοπτική που ανοίγεται εμπρός της.

Και αυτά τα περιμένω από τον Κώστα Αγοραστό.

Δημοσιευμένο στο blog epilektika.blogspot.com στις 13/11/2010

Κακλαμάνης vs Καμίνης

Διαφωνώ απόλυτα με τη λογική – που έχει εξελιχθεί σε εκλογική τάση και κοινωνικό trend –της καταψήφισης ή όχι του κυβερνώντος, και όχι της υπερψήφισης του καταλληλότερου για να κυβερνήσει.

Τέτοια είναι η περίπτωση των δύο υποψηφίων για τον Δήμο της Αθήνας. Ο μεν Κακλαμάνης ασχολείται με το να...
πείσει για το εάν έκανε έργο και ποιο και τι προτίθεται να κάνει από εδώ κι έπειτα. Ο δε Καμίνης ασχολείται με το να υβρίζει και να κατηγορεί τον Κακλαμάνη. Ο καταγγελτικός λόγος, όμως από τα χρόνια της φοιτητικής εκπροσώπησης (ή φοιτητικού συνδικαλισμού) δεν μου άρεσε ποτέ. Θέλω να δω προτάσεις, όραμα, μελέτες… Από που παίρνουν εν προκειμένω το Δήμο και που θέλουν να τον πάνε.

Το έχω ξαναπεί, ο Κακλαμάνης δεν ήταν ο καλύτερος δήμαρχος που πέρασε ποτέ, αλλά ο Καμίνης δεν με πείθει για κανέναν λόγο. Ο Κακλαμάνης μου είχε δημιουργήσει πολλές προσδοκίες πριν 4 χρόνια και έφερε στην πράξη λιγότερα. Ελπίζω πως το ποσοστό του πρώτου γύρου του έδωσε το μήνυμα που χρειαζόταν.

Ο Καμίνης δεν μου δείχνει κάποια προοπτική, δεν μου εξηγεί τι θέλει να κάνει, παρά μόνο κατηγορεί τον Κακλαμάνη. Δείξε μου άνθρωπε μου γιατί είσαι καλύτερος, γιατί να σε πιστέψω, τι θες να κάνεις και κυρίως πως. Ο Καμίνης ενδεχομένως να είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ένας πολύ καλά καταρτισμένος επιστήμονας. Ίσως να είναι και πολύ ευχάριστος στην παρέα, αλλά σίγουρα δεν είναι πολιτικός.

Πολλοί που διαβάζουν αυτό το κείμενο θα πεταχτούν και θα πουν το μοδάτο «εγώ δεν θέλω επαγγελματία πολιτικό», και γενικότερα θα συμφωνήσω. Για τον Δήμο της Αθήνας όμως θα διαφωνήσω. Κύρια διότι ο Δήμαρχος της Αθήνας είναι κεντρικό πολιτικό πρόσωπο. Ο Καμίνης τι εμπειρία έχει από όλη τη διαδικασία του policy making; Έχει χρειαστεί ποτέ να συμψηφίσει συμφέροντα; Έχει εμπλακεί ποτέ σε διαδικασία υπερκάλυψης των διαφόρων εμπλεκομένων ομάδων πίεσης; Πολύ αμφιβάλω, και αυτή η θέση είτε μας αρέσει, είτε όχι απαιτεί πολιτικούς ελιγμούς και φοβάμαι πως αν εκλεγεί ο Καμίνης θα χαθεί κάπου ανάμεσα στους διαδρόμους του policy process.

Δημοσιευμένο στο blog epilektika.blogspot.com στις 10/11/2010

Εκλογές ή αλλιώς το χατήρι του Γιώργου ή του Αντώνη;

Καθώς πλησιάζουμε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αρχίζουν να γίνονται πιο έντονες οι επιδιώξεις που έχουν τα κόμματα και οι υποψήφιοι από αυτές. Δυστυχώς όμως γι’αλλη μια φορά στην πατρίδα μας έχουμε ερμηνεύσει διαφορετικά από το πως θα έπρεπε το διακύβευμα των προσεχών εκλογών.

Είναι κατανοητό πως ο κάθε εμπλεκόμενος φορέας, είτε αυτός είναι πολιτικό κόμμα είτε υποψήφιος να έχουν συγκεκριμένες επιδιώξεις...

Η κυβέρνηση θέλει μέσα από τις εκλογές του Νοέμβρη να δείξει στους πολιτικούς της αντιπάλους ότι δεν έχει χάσει το λαϊκό έρεισμα και την πολιτική νομιμοποίηση που είχε. Ο Γιώργος Παπανδρέου μέσα από τη διακαναλική συνέντευξη του έκανε για πρώτη φορά έκκληση-εκβιασμό στους πολίτες για στήριξη των υποψηφίων του κόμματος του προκειμένου να μην προχωρήσει σε εθνικές εκλογές.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα η ΝΔ έχουν προσδώσει έναν χαρακτήρα αντιμνημονιακό, προκειμένου να αποκομίσουν κέρδη από την οργή των πολιτών απέναντι στα μέτρα λιτότητας. Χθες, ο Αντώνης Σαμαράς ξεκαθάρισε για άλλη μία φορά πως είναι κατά του μνημονίου αλλά εάν εκλεγεί πρωθυπουργός θα «τιμήσει τις υπογραφές της χώρας».

Από την άλλη πλευρά όμως, οι πολίτες οφείλουν να κλείσουν τ’αυτιά τους στις σειρήνες των κομμάτων. Αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τον λαό στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα της τοπικής κυβέρνησης που θα εκλέξουν. Δεν πρέπει να τους απασχολεί εάν η χώρα θα πάει σε εθνικές εκλογές μετά τις περιφερειακές, ούτε εάν στηρίζουν ή όχι το μνημόνιο διότι πολύ απλά δεν έχει καμία σημασία για την παραμονή της Ελλάδας στο μνημόνιο.

Είναι χρέος όλων να καταλάβουμε την αξία των περιφερειακών εκλογών διότι αυτές μπορούν να αποτελέσουν το όχημα για ανάπτυξη. Σκεφτείτε ότι πλέον θα έχει την ευκαιρία μία περιφέρεια να βρει τα δυνατά σημεία που διαθέτει και να τα υποστηρίξει, να τα διαφημίσει και να επιτύχει ανάπτυξη στους τομείς για τους οποίους φημίζεται. Κάτι σαν SWOT Analysis που λένε και οι φίλοι μου οι μανατζαραίοι.

Ένα απλό παράδειγμα είναι η περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Δεν είναι μια περιοχή της Ελλάδας γνωστή παγκοσμίως ως τουριστικός προορισμός, διαθέτει όμως μεγάλο παραλιακό μέτωπο και διαθέσιμες εκτάσεις για ανάπτυξη. Η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής είναι πολύ μικρή σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα και δεν αποτελεί προτεραιότητα σε αντίστοιχη συζήτηση σε εθνικό επίπεδο. Ο τόπος θα μπορεί να προχωρήσει, να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα τουριστικό πλάνο σε περίπτωση που το επιθυμεί. Αντίστοιχα και σε άλλες περιοχές, είτε ενισχύεται το ήδη δυναμικό «προϊόν» που διαθέτουν είτε προωθούν περισσότερο τομείς παραγωγής όχι τόσο γνωστούς. Γραφεία που θα αντιπροσωπεύουν την κάθε περιφέρεια στο εξωτερικό και τα προϊόντα της, την κουλτούρα της, την ιστορία και την φυσική ομορφιά της δεν θα είναι επιστημονική φαντασία για την Ελλαδίτσα…

Πλέον δεν θα υπάρχει το άλλοθι της αναποτελεσματικότητας της κεντρικής κυβέρνησης. Δεν θα μπορεί ο κάθε Νομάρχης ή Δήμαρχος να επιρρίπτει ευθύνες στην κεντρική κυβέρνηση γιατί δεν λειτουργεί κάτι σωστά και θα υπάρχει προσωποποιημένη ευθύνη. Αυτό για να συμβεί όμως πρέπει ο κάθε πολίτης να ψηφίσει συνειδητά και με συγκεκριμένα κριτήρια ώστε να μπορεί έπειτα να κρίνει την αποτελεσματικότητα των τοπικών αρχόντων.

Το μήνυμα, λοιπόν για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι ένα: Συμμετέχουμε όλοι, μακρυά από κομματικές γραμμές, με γνώμονα το συμφέρον του τόπου όπου κατοικούμε, με σκοπό την άμεση ανάπτυξη και την ξεκάθαρη ανάληψη ευθυνών από συγκεκριμένους ανθρώπους. Άλλωστε την πόλη σου καθαρή δεν σου την κρατά ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά…

Δημοσιευμένο στο blog epilektika.blogspot.com στις 3/11/2010

Τυχερός άνθρωπος ο Βαλβέρδε

Από αυτή τη στήλη έχουμε ήδη πει πως θα διαβάζετε κυρίως πολιτικά σχόλια αλλά όταν η αθλητική επικαιρότητα το απαιτεί (σικ), δηλαδή όταν παίζει ο Θρύλος, θα γράφω σχετικά.
Ο Ολυμπιακός νίκησε χθες τον Ολυμπιακό Βόλου και έτσι κράτησε την πρώτη θέση στη Βαθμολογία. Αυτός είναι ο τρόπος που θα έπρεπε να κοιτάζει τους αντιπάλους της η ομάδα, αφ’υψηλού! Έτσι δεν τον απασχολεί τι κάνουν οι υπόλοιπες ομάδες αλλά πως θα βελτιώνεται ο ίδιος.

Δυστυχώς πέρυσι ο Ολυμπιακός έχασε τη στόφα του νικητή. Απέκτησε κατά κάποιον τρόπο ψυχολογικά προβλήματα, προβλήματα αυτοπεποίθησης.
Αυτή είναι στην πράξη και η άμεσα ορατή θετική συνέπεια του αποκλεισμού από τις Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Ότι δηλαδή σε συνδυασμό με τη βατή κλήρωση της αρχής ο προπονητής έχει την πολυτέλεια να χτίσει την ομάδα απέναντι σε βατούς αντιπάλους και έτσι να επανέλθει η σωστή ψυχολογία του νικητή στην ομάδα.
Τυχερός άνθρωπος ο Βαλβέρδε. Και τα κλειδιά του μαγαζιού έχει πάρει από τον Μαρινάκη, και η βόμβα του αποκλεισμού από την Ευρώπη δεν έσκασε στα χέρια του (γιατί θα έσκαγε όποιος και αν καθόταν στον πάγκο), και ευνοϊκό πρόγραμμα έχει και παίκτες που μπορούν να παίξουν όμορφο ποδόσφαιρο.
Ελπίζω να εκτιμήσει τα δώρα της τύχης και να δουλέψει τώρα που έχει χρόνο και ευχέρεια λόγω συνθηκών, αλλιώς να ρίξει μια ματιά απέναντι που ο Νιόπλιας με νταμπλ στην πλάτη θα αποχαιρετίσει σήμερα μετά το – εκτός απροόπτου – στραβοπάτημα με τον Εργοτέλη.

Δημοσιευμένο στο blog epilektika.blogspot.com στις 3/10/2010

Μέτρα λιτότητας: Τι γνωρίζουμε, τι καταλαβαίνουμε;

Με αφορμή την Πανευρωπαϊκή διαδήλωση της 29ης Σεπτεμβρίου κατά των μέτρων λιτότητας στις Βρυξέλλες, θεωρώ πως είναι ευκαιρία να αποσαφηνίσουμε κάποια ζητήματα. Κάποια ζητήματα που πρέπει να γνωρίζουμε ως πολίτες – μέλη της ΕΕ και κάποια ζητήματα που θα έπρεπε να τα μάθουμε αλλιώς.


Στην παραπάνω διαδήλωση συμμετείχαν πάνω από 100.000 διαδηλωτές για να διαδηλώσουν για τα μέτρα λιτότητας που εξαπλώνονται στην Ευρώπη. Υπήρχαν πολίτες από την Ισπανία, την Αγγλία, την Λιθουανία, φυσικά το Βέλγιο και από τις υπόλοιπες χώρες της ένωσης. Ο κόσμος φώναζε εν μέσω πανό, μπαλονιών, κροτίδων και τραγουδιών συνθήματα υπέρ της διατήρησης του κοινωνικού χαρακτήρα που διακρίνει τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και της άρσης των μέτρων κατά της κοινωνικής ασφάλισης.

Θα περίμενε κάποιος αυτές να είναι ελληνικές ανησυχίες ή συμπεριφορές ως συνέπεια της κρίσης που περνά η χώρα μας αλλά είναι εμφανές και αυταπόδεικτο πως δεν είναι έτσι. Η πρωτόγνωρη πανευρωπαϊκή συμμετοχή – και Ελλήνων εκπροσώπων της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ – στην διαδήλωση μαρτυρά το αντίθετο.

Η τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να δημιουργηθούν φθηνότερα εργατικά χέρια είναι γεγονός. Η ανάγκη για ανταγωνιστικότερη βιομηχανική ανάπτυξη επιτάσσει μείωση του κόστους παραγωγής. Σε παγκοσμιοποιημένο επίπεδο οι βιομηχανικές δυνάμεις της Ευρώπης έχουν να ανταγωνιστούν δυνάμεις με αναπτυσσόμενη οικονομία όπως η Κίνα ή η Βραζιλία. Είναι σαφές πως με τις μισθολογικές συνθήκες και το κοινωνικό πακέτο που τις περικλείει των Ευρωπαίων εργαζομένων είναι αδύνατο να υπάρξει ανταγωνιστικό προϊόν και αυτό κατά τους άμεσα ενδιαφερόμενους πρέπει να αλλάξει.

Στην Ελλάδα οφείλουμε να γνωρίζουμε την κατάσταση στην Ευρώπη και την ίδια στιγμή να κατανοήσουμε πως από την στιγμή που η Ελληνική οικονομία ήταν η πρώτη που «έσκασε», αποκτήσαμε το θλιβερό προνόμιο να δοκιμαστούν πειραματικά στην δική μας κοινωνία τα όρια ανοχής της. Ζήσαμε με άλλα λόγια ένα κοινωνικό πείραμα του οποίου τις συνέπειες θα γνωρίζουμε σε μερικές δεκαετίες.

Την ίδια στιγμή όμως, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και κάποια άλλα γεγονότα. Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορεί να υποπέσει η ελληνική κοινωνία θα είναι η στείρα στοχοποίηση του μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων που επιφέρει. Το μνημόνιο δεν θα πρέπει να αποτελέσει το χαλάκι που θα κρύψουμε από κάτω τα σφάλματα που οδήγησαν στην κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.

Στην υπάρχουσα κατάσταση μας οδήγησαν τραγικές διακυβερνήσεις από κυβερνήσεις που τις υπερψήφισε ο λαός. Και όπως σε μία εταιρία οι μέτοχοι είναι υπεύθυνοι για τον τρόπο που λειτουργεί και διαχειρίζεται τα χρήματα τους ο Διευθύνων Σύμβουλος, έτσι σε ένα κράτος ο κύριος υπεύθυνος είναι ο λαός, η κοινωνία, ο Δήμος. Εμείς έχουμε την ευθύνη για τις κακές κυβερνήσεις, εμείς έχουμε την ευθύνη για την ατιμωρησία, όπως εμείς έχουμε την ευθύνη για την φοροδιαφυγή, για τη διαφθορά και την αναξιοκρατία.

Σημασία λοιπόν δεν έχει τι έγινε μέχρι τώρα αλλά τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Πρέπει να μάθουμε λοιπόν, να μάθουμε να είμαστε σωστοί πολίτες και τυπικοί στα καθήκοντα μας. Πρέπει να αλλάξουμε και να γίνουμε μία κοινωνία που δουλεύει, που παράγει, μια κοινωνία με υπερηφάνεια. Πρέπει να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας και την ίδια στιγμή να μην κρυβόμαστε πίσω από την ευρωπαϊκή αλήθεια. Πρέπει να γίνουμε υπεύθυνοι, να είμαστε πολιτικοποιημένοι, να κρίνουμε και να επιβραβεύουμε με την ψήφο μας τους άξιους, τους υπεύθυνους και όχι τους απατεώνες που μας οδήγησαν στη σημερινή δυσμενή κατάσταση. Όταν ο λαός αναλάβει τις ευθύνες του, τότε και οι πολιτικοί θα αναλάβουν τις δικές τους.

Οι περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιούνται σήμερα στην Ελλάδα είναι αναγκαίες και απαραίτητες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλοι οι Ευρωπαίοι διαμαρτυρόμαστε για τα μέτρα λιτότητας αλλά οι Έλληνες έχουμε διαφορετική αφετηρία μεταρρυθμίσεων από τους βορειοευρωπαίους συμπολίτες μας.

Δημοσιευμένο στο blog epilektika.blogspot.com στις 30/9/2010

Κυβέρνηση: Υπάρχει πλέον νομιμοποίηση;

Από το blog epilektika.blogspot.com

Πριν από ένα χρόνο εκλέχθηκε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου στην Ελλάδα. Ήταν μία εκλογική νίκη που κεφαλαιοποίησε την απογοήτευση του λαού από την, κάποτε πολλά υποσχόμενη, κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Το ΠΑΣΟΚ εκλέχθηκε με μια ευρεία διαφορά, αναδεικνύοντας ή εκμεταλλευόμενο δύο ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας. Τι ισχύει σήμερα όμως;
Το πρώτο γεγονός είναι το «Σκάνδαλο του Βατοπεδίου». Το Βατοπέδι σήμανε την αρχή της πτώσης της κυβέρνησης Καραμανλή και όπως δήλωσε και ο ίδιος το βράδυ των εκλογών, την ρήξη των δεσμών εμπιστοσύνης που είχε με τον λαό, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη. Το ΠΑΣΟΚ μαζί με τα media αναδεικνύοντας το Βατοπέδι κατάφερε να θάψει για τα καλά το προκλητικό και γεμάτο σκάνδαλα παρελθόν του και να εμφανιστεί στην κοινωνία ως η κυβέρνηση της κάθαρσης. Για να πείσει ακόμη περισσότερο για την ποιότητα των προθέσεων του και την ατιμία του Καραμανλή, αφού εκλέχθηκε κυβέρνηση, σύστησε στη Βουλή εξεταστική επιτροπή για το προκλητικό κοινωνικά σκάνδαλο.

Το δεύτερο γεγονός ήταν η οικονομική κατάσταση της χώρας. Ο Καραμανλής στην τελευταία του ομιλία ως Πρωθυπουργός στην ΔΕΘ ενημέρωσε την κοινωνία για την κατάσταση της δημόσιας οικονομίας και πρότεινε σκληρά και επώδυνα μέτρα για την αποφυγή της εθνικής χρεοκοπίας. Ο Γιώργος Παπανδρέου εκμεταλλευόμενος την κατάσταση και το ήδη βεβαρημένο πολιτικό κλίμα από το Βατοπέδι, προσέφερε ελπίδα στον λαό με το αξέχαστο «λεφτά υπάρχουν». Ο ελληνικός λαός που έχει μάθει από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 να αρέσκεται σε όμορφα λόγια, απεχθανόμενος την αλήθεια, δεν αρνήθηκε την εκλογική στήριξη στον Παπανδρέου, χρήζοντας τον Πρωθυπουργός.

Από τότε έχουν αλλάξει πολλά στην πατρίδα μας, αλλά κυρίως αποδείχθηκε ότι κανένα από τα δύο θέματα που είχαν την πρώτη θέση στην πολιτική ατζέντα, και ενδιέφεραν τους πολίτες δεν ισχύει. Άμεσα, αποδείχθηκε ότι το «λεφτά υπάρχουν» ήταν ένα ευφυολόγημα, και τα μέτρα που πρότεινε στη ΔΕΘ ο Καραμανλής ήταν μονόδρομος, καθώς λίγους μήνες έπειτα εφαρμόστηκαν από τον Γιώργο Παπανδρέου και την τρόικα. Ήταν το πρώτο δείγμα της εξαπάτησης της – ομολογουμένως ευκολόπιστης – ελληνικής κοινωνίας από τον Παπανδρέου.

Πριν λίγες ημέρες μάθαμε από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ ότι το σκάνδαλο του Βατοπεδίου δεν είναι σκάνδαλο. Σύμφωνα με τον ΣΚΑΙ λοιπόν, δεν υπήρξε οικονομική ζημία του ελληνικού δημοσίου από την συναλλαγή με τη Μονή, οπότε το βασικό ζήτημα που έριξε τον Καραμανλή από την εξουσία δεν υφίσταται!

Το κύριο ζήτημα που εγείρεται πλέον είναι εάν υπάρχει κοινωνική και ηθική νομιμοποίηση της σημερινής κυβέρνησης. Είναι πλέον σαφές πως οι παράγοντες που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην διακυβέρνηση της χώρας αποδείχθηκαν ψευδείς. Το ερώτημα που αναδεικνύεται, είναι εάν ο λαός θα συνειδητοποιήσει τον εμπαιγμό και θα δείξει την έξοδο ή εάν θα συνεχίσει να ανέχεται συμπεριφορές και δηλώσεις όπως το «είμαστε οι αντιεξουσιαστές στην εξουσία» του Παπανδρέου...

Keep Blogging

Το αγαπώ και το εκτιμώ ιδιαίτερα το blogging, δυστυχώς όμως δεν είμαι τόσο τακτικός όσο θα ήθελα. Θα προσπαθήσω να ανεβάζω τριών ειδών δημοσιεύσεις: μικρά σύντομα σχόλια, προσωπικά άρθρα και τοποθετήσεις και κάποιες αναδημοσιεύσεις ενδιαφερόντων τοποθετήσεων.
Keep Blogging!

Ο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό

"Ο Μαρινάκης έφερε τον Ρόμενταλ, τον Ιμπαγάσα και τον Ριέρα. Ο Βαλβέρδε τον Φουστέ και τον Ουρτάδο... Ο Ερνέστο Βαλβέρδε παραλαμβάνει μια ομάδα πολύ πιο κοντά στα δικά του γούστα από εκείνη με την οποία πήρε το νταμπλ. Εχει την εμπιστοσύνη του μεγαλομετόχου, την εκτίμηση της εξέδρας και την ανοχή του Τύπου. Εχει την ευχέρεια να δίνει ένα επίσημο παιχνίδι την εβδομάδα σε πλήρη αντίθεση με τον ανταγωνιστή του. Εχει βάθος πάγκου και εναλλακτικές επιλογές. Για τους λόγους αυτούς στερείται του... δικαιώματος στην αποτυχία." Γ. Χελάκης (Sportday, 25/8/2010)

Απεργίες...

Θέλω κάποιος νοήμων Έλληνας να μου πει εν μέσω κρίσης από που αλλού εκτός από τον τουρισμό μπορεί να ελπίζει σε ανάταση η ελληνική οικονομία και μετά να μου πει πόσο πιστεύει ότι συμβάλουν στην κοινή προσπάθεια οι απεργίες των ναυτεργατών, των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, των οδηγών βυτιοφόρων κτλ

Σοσιαλιστική Ενωμένη Αριστερά

Με βάση αυτά που καταδίκαζε το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια και αυτά που τελικώς εφαρμόζει, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να κάνω ως κοινωνικό πείραμα ένα κόμμα που θα λέγεται Σοσιαλιστική Ενωμένη Αριστερά και θα εφαρμόζει τις πιο "δεξιές" πολιτικές για να δω πόσο μεγάλο ποσοστό θα πάρει στις εκλογές κ πόση ανοχή θα δείχνουν οι Έλληνες στις πολιτικές του.

το ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε ΠΑΡΙΖΑ (ΠΑναθηναϊκή ΡΙζοπαστική Αριστερά)

papaki.redplanet.gr

Ο μπαρμπα-Μήτσος και οι καραμέλες του

Μεταξύ των δύο προηγουμένων δημοσιεύσεων τάσσομαι σαφέστατα υπέρ του πρώτου άρθρου. Το άρθρο του Μανδραβέλη δεν αποτελεί Βίβλο, αλλά μία απλουστευμένη μορφή κοινωνικής αφύπνισης. Σκοπός του προφανώς δεν είναι να αποτελέσει θεμέλιο λίθο της φιλελεύθερης ιδεολογίας (ή βόμβα στα θεμέλια των κοινωνικών δικαιωμάτων κατά τον Χωμενίδη), αλλά να βοηθήσει τον μέσο Έλληνα να συνειδητοποιήσει την στραβή ρότα που αρμένιζε. Λογικές όπως η κεντρική φιλοσοφία του άρθρου του Χωμενίδη τείνουν να προσφέρουν ψυχολογικό άλλοθι στις εξόφθαλμες ανορθολογικές συμπεριφορές που αποτελούν τροχοπέδη στην δημιουργία ή εξέλιξη μίας υπεύθυνης κοινωνίας.

Προφανώς και δεν φταίει κυρίως η συμπεριφορά του «να κρύψω 15 ευρώ από την εφορία» για την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, προφανώς και οι πολιτικοί χειρισμοί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι έχουμε δημοκρατία και στη δημοκρατία ο λαός είναι υπεύθυνος. Εμείς τους εκλέξαμε, εμείς ήμασταν οι εργοδότες τους και άρθρα σαν του Χωμενίδη αποτέλεσαν διαμορφωτές μιας κοινής γνώμης που προσέφερε ηθική/κοινωνική νομιμοποίηση. Με λίγα λόγια λοιπόν καλά κάνει και θέλει η κόρη του Μπάρμπα το αυτοκινητάκι της, το ποτό της κτλ, μόνο που πρέπει να το αγοράσει χωρίς δανεικά, με λεφτά που έβγαλε από τη δουλειά της και όχι από την πλασματική κοινοτική επιδότηση που παίρνει ο μπαμπάς από τους κουτόφραγκους…

Όσο για τη δεύτερη καραμέλα, φυσικά και δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς λόγω της μοναδικής ευκαιρίας. Τα μέτρα είναι κοινωνικά άδικα και θα δημιουργήσουν τεράστιες τριβές στη δομή της κοινωνίας. Είναι μέτρα μονομερή, που στοχεύουν μόνο συγκεκριμένες ομάδες και δεν προβλέπουν κάποιου είδους μορφή ανάπτυξη. Το γεγονός αυτό όμως δεν πρέπει να μας οδηγήσει στον ωχαδερφισμό και στα μοιρολόγια αλλά στη δίψα για υπερηφάνεια, ομοψυχία, συνεργασία, εργατικότητα και παραγωγικότητα (επιτέλους). Μια δίψα που θα αποτελέσει τον οδηγό για δουλειά και πρόοδο.

Αυτή είναι η ευκαιρία και όποιος θέλει θα ακολουθήσει, όποιος δεν θέλει μπορεί να διώξει κανα κρουαζιερόπλοιο από τα λιμάνια μας για να κάνει τη μούρη κρέας στο κεφάλαιο.

Οι καραμέλες της ντροπής

Μετά από παρότρυνση μιας φίλης διάβασα το παρακάτω άρθρο - απάντηση του Χρήστου Χωμενίδη στην προηγούμενη δημοσίευση του Πάσχου Μανδραβέλη.

Δυo καραμέλες πιπιλάνε τον τελευταίο καιρό κάποιοι που είναι -είτε περνιούνται για- διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ακόμα και για πνευματικοί ταγοί. Η πρώτη αφορά τη συλλογική ευθύνη των Ελλήνων για τη σημερινή κατάντια. «Όλοι δεν κλέψαμε» ρωτάνε «ποιός λίγο, ποιός πολύ την εφορία; Όλοι δεν ενισχύσαμε στην πράξη αισχρούς θεσμούς όπως το φακελάκι ή το γρηγορόσημο; Όλων μας η αδρεναλίνη δεν εκτινάχθηκε στα ύψη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Εμείς, εν τέλει, δεν αναδείξαμε διά της ψήφου μας τις ηγεσίες που οδήγησαν το εθνικό σκάφος στα βράχια; Ας κάτσει λοιπόν τώρα ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και ας κωπηλατήσει αγόγγυστα μέχρι το τέλος της ζωής του, αφού πρώτα αυτομαστιγωθεί και ικετέψει γοερά τη συγγνώμη των ουρανών ή έστω των παιδιών του…»

Τέτοια αντίληψη δεν επικράτησε ούτε μετά από τη συντριβή του Τρίτου Ράιχ. Κανένας δεν κατέστησε τον ταπεινό θείο Γιόχαν απ’το Ντύσσελντορφ συνένοχο του Αδόλφου Χίτλερ, όπως συμβαίνει σήμερα με τον μπάρμπα Μήτσο από τα Γρεβενά, που υποδεικνύεται αν όχι ως η ρίζα του κακού, ως η αναγκαία τουλάχιστον προϋπόθεσή του, εφόσον δεν αντέδρασε εγκαίρως στη σαπίλα. Τι δεν αντέδρασε; Ενσωματώθηκε σε αυτήν, ροκανίζοντας στο μέτρο των δυνάμεων του τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις! Όφειλε δηλαδή ο μπάρμπα Μήτσος απ’τα Γρεβενά να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες (που τραγουδούσαν επί τριάντα χρόνια στη διαπασών) και να κάνει το κορμί του κυματοθραύστη της διαφθοράς…

Αν πεις δε για την κόρη του, εκείνη κι αν ευθύνεται για τη χρωκοπία του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων: Παρέδιδε επί χρόνια ιδιαίτερα μαθήματα έναντι δεκαπέντε ευρώ την ώρα δίχως να κόβει αποδείξεις! Η δήλωση εισοδήματός της ήταν σχεδόν μηδενική. Τόλμησε να πιστέψει –ποια; η θυγατέρα ενός επαρχιώτη μικρεμπόρου- πως δικαιούται να’χει το αυτοκινητάκι της, να βγαίνει κάπου-κάπου για ποτό, να πηγαίνει διακοπές. Έχαψε –οποία αφέλεια- το παραμύθι της «ισχυρής Ελλάδας», που έχει οριστικά ξεφύγει απ’τη μιζέρια του παρελθόντος. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να πεινάσει, για να μάθει να μην εμπιστεύεται πλέον κανέναν. Ούτε καν τον εαυτό της.


Θα ισχυριζόμουν πως η καραμέλα της συλλογικής ευθύνης είναι ό,τι πιο ισοπεδωτικό και άρα πρόστυχο: Εξομοιώνει ηθικά τον εγκληματία μεγαλοπρομηθευτή του δημοσίου και τον πολιτικό συνέταιρό του με τον απλό πολίτη-μικροπαραβάτη. Επιμερίζει την ενοχή. Όλοι μαζί να ριχτούμε στην κόλαση. (Κάποιοι, τυχαία είτε μοιραία, θα πέσουν στα μαλακά…) Και όλοι να λάβουμε άφεση αμαρτιών, εάν κάποτε γυρίσει ο τροχός.


Θα το ισχυριζόμουν άμα δεν υπήρχε η δεύτερη καραμέλα: Το να βαφτίζεται γενικώς και αδιακρίτως η κρίση ευκαιρία και να παρουσιάζονται τα εξουθενωτικά μέτρα περίπου σαν τις αναζωογονητικές αφαιμάξεις που πραγματοποιούσαν οι μεσαιωνικοί γιατροί. «Η φτώχεια» σε διδάσκουν «θα μας συνεφέρει. Θα μας βγάλει από τον καταναλωτικό λήθαργο. Θα ενισχύσει τη δημιουργικότητά μας. Σε χαλεπούς άλλωστε καιρούς δεν μεγαλουργήσαμε;»


Δεν χρειάζεται να είσαι φωστήρας της ιστορίας ή της κοινωνιολογίας για να τους απαντήσεις πως όχι: Η φτώχεια δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν. Φτώχεια σημαίνει λιγότερες επιλογές, μικρότερη ελευθερία. Ο φτωχός δεν μπορεί ούτε να ταξιδέψει ούτε να σπουδάσει ούτε καν να χωρίσει. Τα φτηνά προϊόντα -υλικά και πνευματικά- είναι πλην εξαιρέσεων και φτηνιάρικα. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, στοχαστές, επαναστάτες σπανίως πένονταν. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ζούσε τυχοδιωκτικά αλλά μποέμικα, κάνοντας αρπαχτές από φεουδάρχες. Ο Κάρολος Μάρξ δεν θα’χε ποτέ γράψει το «Κεφάλαιο», εάν δεν τον υποστήριζε ο βιομήχανος Ένγκελς. Το ταλέντο ενός παιδιού που γεννιέται στην ένδεια, κατά κανόνα πάει στράφι. Και αν όντως σε περιόδους βαθιάς κρίσης καταγράφονται υπερβάσεις, ηρωισμοί, παλλαϊκή ανάταση, αυτό συμβαίνει διότι προβάλλεται και υπηρετείται το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος, μιάς κοινωνίας πιο δίκαιης, απαλλαγμένης σίγουρα από τη φτώχεια.


Στη ζοφερή συγκυρία που μας έλαχε, έχουμε επείγουσα ανάγκη –προτού κατασπαράξει ο ένας τον άλλον- από ένα πειστικό σχέδιο ανάκαμψης, μία ρεαλιστική ελπίδα, μια καινούργια αφήγηση. Και πάντως όχι από τύπους που κουνάνε αφ’υψηλού το δάχτυλο και μας κερνάνε καραμέλες-χρυσωμένα χάπια, τόσο ωφέλιμα κι ανακουφιστικά όσο και το αλάτι πάνω στην πληγή.-

www.protagon.gr

Ο μπαρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά

Ακολουθεί ένα άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη.

Ο μπαρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά διατηρούσε ένα μικρό μαγαζάκι. Δούλευε Κυριακές και υπερωρίες χωρίς να πληρώνεται. Έκλεβε λίγο στο ζύγι –«για να τα φέρνει βόλτα»–, δήλωνε στην εφορία όσα ακριβώς χρειαζόταν για να μην πληρώνει, αλλά «ποιος δεν κάνει το ίδιο;». Μεγάλωσε δυο παιδιά, τα σπούδασε και περιμένει να διοριστούν στο δημόσιο. Το μαγαζί έτσι κι αλλιώς δεν έχει μέλλον. Τώρα το έχει στο όνομα της γυναίκας του, για να συμπληρώνει τη σύνταξή του. Γι’ αυτή τη σύνταξη πλήρωσε πολλά στο παλιό Ταμείο Εμπόρων και νυν ΟΑΕΕ. Κάθε πρώτη του μηνός, επί 45 έτη, περνούσε ο εισπράκτορας...

Όποτε ο μπαρμπα-Μήτσος πήγαινε στο καφενείο, κάποιος του σφύριζε για τους εθνικούς κινδύνους που απειλούν τη χώρα. Όλοι –και ειδικά οι Τούρκοι– εξοπλίζονταν. Έτσι ο μπαρμπα-Μήτσος αγρίευε. Του τριβέλιζαν τ’ αυτιά για την ανισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο και αυτός, ρητορικά τουλάχιστον, πλειοδοτούσε: «F15 οι Τούρκοι; F16 εμείς. Εκατό άρματα μάχης οι Τούρκοι; Διακόσια εμείς». Το περίεργο ήταν ότι όσα περισσότερα όπλα ήθελε ο μπαρμπα-Μήτσος, τόσα περισσότερα χρειάζονταν. Κάθε μέρα η ανισορροπία στο Αιγαίο χειροτέρευε. Και δώσ’ του φρεγάτες και δώσ’ του υποβρύχια. «Πάνω απ’ όλα η πατρίς» έλεγε, αλλά έκανε και δεύτερες σκέψεις: «Σάμπως θα τα πληρώσω εγώ; Να πληρώσουν αυτοί που έχουν. “Το κεφάλαιο”, που ’λεγε και ο Μπάμπης ο αριστερός».

Κάπως έτσι ψήθηκε και για την «Ολυμπιακή». Ένα εκατομμύριο την ημέρα κόστιζε, αλλά μόλις τον ρώτησαν «θες εθνικό αερομεταφορέα;», αμέσως απάντησε «ναι». Μπορεί να μην είχε δει αεροπλάνο στη ζωή του αλλά η λέξη «εθνικός» τον γαργαλούσε. Εξάλλου, όπως είχε πει και ο Μπάμπης ως έσχατο επιχείρημα για τη χρησιμότητα του κρατικού αερομεταφορέα, αν μας την έπεφταν οι Τούρκοι δεν έπρεπε να έχουμε πρόχειρα μερικά αεροπλάνα για να μεταφέρουν το στρατό μας στα νησιά;
Για εθνικούς λόγους τάχθηκε αναφανδόν και υπέρ της Ολυμπιάδας. Όταν τον ρώτησαν «θες να γυρίσουν οι Ολυμπιακοί στη χώρα που τους γέννησε;» αμέσως συγκινήθηκε: «Θέλει και ρώτημα; Μας ανήκουν και είναι απορίας άξιον πώς δεν γύρισαν ακόμη». Έβρισε την Κόκα-Κόλα και τους Αμερικανούς που μας έκλεψαν τη centennial Ολυμπιάδα του 1996, αλλά ανατρίχιασε όταν το 1997 ο μακαρίτης Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ είπε με σπαστά αγγλικά “and the city izzz... ATHENS!”. Ο μπαρμπα-Μήτσος ανήκε στο 97% των Ελλήνων που απαντούσε καταφατικά στις δημοσκοπήσεις για τους Ολυμπιακούς που μας ανήκουν.

Φυσικά, χάρηκε τόσο πολύ για τα μετάλλια της άρσης βαρών και για τα «ιπτάμενα παιδιά του», που χειροκροτούσε όταν η «πατρίς ευγνωμονούσα» τους προσλάμβανε τιμητικά στο δημόσιο. «Τόσοι και τόσοι μπαίνουν» σκέφτηκε, «στους ελλαδονίκες, βαλκανιονίκες, ολυμπιονίκες κ.λπ. θα κολλήσουμε;»

Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιοι εθνικοί, κοινωνικοί, πολιτιστικοί λόγοι ορθώνονταν για να ξοδεύει το κράτος περισσότερα. Πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, πνευματικοί ταγοί της χώρας συμφωνούσαν στα παράθυρα της τηλεόρασης «για την αναγκαιότητα ίδρυσης κάποιων φορέων» ή την «ανάγκη ενίσχυσής τους, επειδή παράγουν πλούσιο και σημαντικό έργο», το οποίο χρειάζεται η πατρίς. Οι βουλευτές πλειοδοτούσαν στο καφενείο για «έργα πνοής στην περιφέρεια, που θα αλλάξουν το πρόσωπο του νομού», αρκεί να τους εξέλεγαν. «Είναι δυνατόν να έχει κέντρο γούνας η Καστοριά και να μην έχουμε ένα Ινστιτούτο Μελέτης Ξύλου στα Γρεβενά, εμείς που έχουμε τόσα κωνοφόρα δένδρα;» του έλεγαν κι εκείνος έβρισκε αμέσως δίκιο στο αίτημα: «Έλα ντε! Είναι δυνατόν να μας ρίχνουν έτσι;».

Κατά καιρούς, στα δίκαια αιτήματα του δικού του νομού προστίθεντο και άλλα δίκαια αιτήματα άλλων νομών ή και πιο απομακρυσμένων. Στην Κοζάνη ζητούσαν κέντρο μελισσοκομίας επειδή είχε η Νάουσα, και στην Αθήνα –κέντρο των γραμμάτων και των τεχνών– όλο και κάποιος φορέας με «πλούσιο και σημαντικό έργο» χρεοκοπούσε κι έπρεπε το κράτος να τον συνδράμει. Ο μπαρμπα-Μήτσος δεν είχε σχέσεις ούτε με τη μελισσοκομία ούτε με τα γράμματα, αλλά άκουγε τους ταγούς του έθνους και (στην καλύτερη περίπτωση) σιωπούσε. Εξάλλου, αυτός θα τα πλήρωνε; «Να πληρώσει το κεφάλαιο» που ’λεγε και το ΚΚΕ.
Έτσι, δεν μίλησε όταν ξαναστήθηκε η αγροφυλακή. Ήξερε ότι δεν χρειαζόταν, αλλά πάλι ψυχοπόνεσε όταν έμαθε ότι σε κάποιους υποσχέθηκαν πρόσληψη το 1993 (για να κάνουν αυτό που δεν χρειαζόταν) και μέχρι το 2006 δεν είχαν αρχίσει να πληρώνονται. Τι πάει να πει «δεν έχουν αντικείμενο»; Να γίνουν «οικολογική αστυνομία», όπως είπε κι ένας πολιτικο-πνευματικός ταγός του έθνους.

Ο μπαρμπα-Μήτσος ψυχοπονούσε με κάθε «δίκαιο αίτημα» και όλα τα αιτήματα ήταν δίκαια. Όποτε τον ρωτούσαν «να βγει η κυρα-Μαρία στη σύνταξη στα 50, επειδή πριν χρόνια έκανε τρία παιδιά;», εκείνος απαντούσε «ναι» ή δεν μιλούσε. Βλέπετε, τον αγριοκοίταζε και ο Μπάμπης ο Κουκουές στο καφενείο. Αυτός πάλι δεν το ’χε σε τίποτε να τον κράξει ως «νεοφιλελεύθερο», αν τολμούσε να ρωτήσει, «μα πρέπει να παίρνουν σύνταξη και οι κόρες των δημοσίων υπαλλήλων;». Ο μπαρμπα-Μήτσος δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη «νεοφιλελεύθερος», αλλά του ’χαν πει ότι είναι ο «ανάλγητος», λέξη που επίσης δεν γνώριζε.
Έτσι, κάθε φορά ο μπαρμπα-Μήτσος συναινούσε. Και για τα μικρά και για τα μεγάλα. «Να κάνουμε Εθνικό Κέντρο Χορού;» «Ε, άμα είναι “εθνικό” να το κάνουμε».
«Να κάνουμε Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης;» «Ε, άμα είναι ευρωπαϊκό, θέλει και ρώτημα;»
«Να δώσουμε επιδοτήσεις σε κάποιους που δηλώνουν επιχειρηματίες για να υπερτιμολογήσουν και τα μηχανήματα και να βοηθήσουν την ανάπτυξη;» «Μα τι λέτε; Η ανάπτυξη πάνω απ’ όλα».
«Ξέρεις, φωνάζουν κάτι αγρότες της Θεσσαλίας. Φυτεύουν βαμβάκι που δεν αγοράζει κανένας. Να τους δώσουμε 500 εκατομμύρια, όπως λέει ο βουλευτής τους, που είναι και υπουργός Γεωργίας;» «Φυσικά! Εγώ μόνο ξέρω πόσο σκληρή είναι η ζωή του αγρότη. Ο πατέρας μου ξεροστάλιαζε ολημερίς στο λιοπύρι».
«Ξέρεις, το λιμάνι δεν βγαίνει κι αποφασίσαμε να το δώσουμε στους Κινέζους. Γκρινιάζουν, όμως, οι λιμενεργάτες που θα χάσουν 50-100 χιλιάρικα το χρόνο. Να τους δώσουμε κανένα 250άρι χιλιάρικα στον καθένα να πάν’ στην ευχή της Παναγίας, για να μη δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα;» «Δώσ’ τα, να μην έχουμε κοινωνικές εντάσεις, που λέει κι ο Μπάμπης».
«Πρέπει να δώσουμε και την Ολυμπιακή. Κοστίζει πολλά... Να χρυσώσουμε το χάπι στους εργαζόμενους βγάζοντάς τους στη σύνταξη στα 45, με 2-3 χιλιάρικα το μήνα;» «Μα για 1,16 δισ. θα κάνουμε τώρα θέμα; Παρακαλώ...»
«Το ποδόσφαιρο είναι το παιγνίδι του λαού, αλλά οι ΑΕ που το διαχειρίζονται έχουν πολλά χρέη. Να τους ξελασπώσουμε με μια ρύθμιση;» «Καλά, εισιτήρια δεν κόβουν; Τηλεοπτικά δικαιώματα δεν εισπράττουν;» «Πώς! Παίρνουν, αλλά κάνουν κι ακριβές μεταγραφές. Για σένα, βρε χαζέ... Για να έχεις καλό θέαμα και νίκες στην Ευρώπη». «Να τα ρυθμίσουμε. Εξάλλου, οι περισσότερες ΠΑΕ είναι θρησκεία. Όπως επιδοτούμε την ορθόδοξη, έτσι και τον ΠΑΟΚ. Μη μας πουν ότι δεν είμαστε κι ανεξίθρησκοι».
«Μια κι ανέφερες τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ξέρεις, και τα κανάλια δεν βγαίνουν. Μην τους ζητάμε τώρα να πληρώσουν και τις συχνότητες που καταπάτησαν. Έχουν κι ένα προβληματάκι με χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία και κάποια κρούσματα φοροδιαφυγής. Να τα ρυθμίσουμε για χάρη της πολυφωνίας και της υγιούς δημοκρατίας;» «Ε, άμα είναι για την πολυφωνία της Μενεγάκη και του Ψινάκη, να το κάνουμε. Έτσι κι αλλιώς τζάμπα τους κάνω χάζι κάθε μέρα».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά περνούσε ο καιρός και ο αφανής λογαριασμός μεγάλωνε. Ο ένας υπουργός έφτιαχνε αγροτικό κανάλι. Προς δόξα της πολυφωνίας πλήρωνε 68 δημοσιογράφους, άσχετα αν το κανάλι δεν λειτούργησε ποτέ. Ο άλλος είχε συστήσει επιτροπές διανομής της αλληλογραφίας: «Ξέρετε πόσα λίγα παίρνει ένας άνθρωπος του υπουργού για να τρέχει όλη μέρα;». Κάποιος άλλος είχε κάνει προαστιακό σιδηρόδρομο στη Θράκη, όπου όλως τυχαίως εκλεγόταν. Διόρθωσε μια ιστορική αδικία, είπε. Κάθε υπουργός έφτιαχνε μερικούς φορείς. Έστηνε μια συνέντευξη τύπου για να διαλαλήσει πόσο πλούσιο και αναγκαίο έργο θα προσφέρει και προσλάμβανε κάποιους για να τον στελεχώσουν – «τόσα χρόνια σπούδασαν τα παιδιά, πού αλλού θα μπορούσαν να δουλέψουν;». Και ο μπαρμπα-Μήτσος δεν γκρίνιαζε. Μπορεί κάποια πράγματα να του φαίνονταν υπερβολικά, αλλά όλα κάποιον ευγενή ή ανώτερο σκοπό εξυπηρετούσαν. Όσο για τα λεφτά, κανένα πρόβλημα. «Έχει ο Θεός!» σκεφτόταν. Θεός στη σύγχρονη Ελλάδα είναι το κράτος.

Κάποιο πρωί, όμως, εμφανίστηκαν στην πόρτα του τρεις ξανθόμαλλοι με ξενικά ονόματα. «Ξέρετε, χρωστάτε 30.000 ευρώ» του είπαν. «Εγώ;» ψέλλισε αποσβολωμένος ο μπαρμπα-Μήτσος. «Εσύ κι όλο σου το σόι» αγρίεψαν αυτοί. «Τριάντα χιλιάρικα εσύ και τριάντα η σύζυγος. Συν εξήντα των δύο παιδιών σας, 120.000. Έχεις και τέσσερα εγγόνια; Τελικό σύνολο 240.000». «Μα χρωστάνε και τα μωρά;» ξαναρώτησε ο μπαρμπα-Μήτσος. «Κυρίως αυτά» του απάντησαν βλοσυροί.
Τώρα ο μπαρμπα-Μήτσος βρίσκεται στο Σύνταγμα. Μουντζώνει τη Βουλή και φωνάζει «κλέφτες». Κοίταξε τους λογαριασμούς, για τους οποίους τόσο καιρό αδιαφορούσε, και βρήκε ότι αρκετοί από τους εθνικούς, κοινωνικούς, και πνευματικούς ταγούς ήταν ευαίσθητοι με το αζημίωτο. Δεν ξέρει, όμως, ή δεν θέλει να ακούσει ότι τα κλοπιμαία είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα των 300 δισ. που χρωστά αυτός, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Ένα μεγάλο μέρος έγιναν έργα. Πολλά ήταν χρήσιμα, κάποια ήταν άχρηστα, αλλά όλα ήταν υπερτιμολογημένα. Οι εργολάβοι δεν έφτιαχναν μόνο δρόμους, χρηματοδοτούσαν και την περισσότερη πολυφωνία που υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία.
Ένα άλλο, μεγάλο επίσης, κομμάτι είναι οι «ευαισθησίες» που του καλλιεργούσαν. Κάποιες από αυτές χρειάζονταν. Η παιδεία, η υγεία, η προστασία των πραγματικά αδυνάτων. Άλλες, πάλι, ήταν εμμονές μιας γενιάς που δεν έζησε όπως έπρεπε τα σίξτις κι αποφάσισε με τα λεφτά του μπαρμπα-Μήτσου να ζει την καρικατούρα τους. Για παράδειγμα, όποτε μπούκαραν οι χουλιγκάνοι στα πανεπιστήμια και τα κατέστρεφαν, κανείς δεν γκρίνιαζε για το λογαριασμό. «Τα εργαστήρια ξαναφτιάχνονται, μπαρμπα-Μήτσο» του ’λεγαν. «Αν χαθεί το άσυλο, χανόμαστε όλοι». Στο κάτω-κάτω της γραφής, τα παιδιά πάλευαν για δημόσια και ισχυρή παιδεία, που ’λεγε και ο κυρ-Αλέκος.

Έτσι, λοιπόν, ο μπαρμπα-Μήτσος βρέθηκε στο Σύνταγμα να βρίζει τους πολιτικούς, επειδή του έκαναν τα χατίρια. Το περίεργο είναι ότι μαζί μ’ αυτόν βρίσκονταν και όλοι εκείνοι που του ζάλιζαν τ’ αυτιά «να κάνουμε το ένα και να πληρώσουμε το άλλο». Δεν μπορούσε να λείπει και ο Μπάμπης ο αριστερός. Αυτός φώναζε περισσότερο απ’ όλους. Μόλις είδε τον μπαρμπα-Μήτσο, του άνοιξε μεγάλη αγκαλιά. «Τα τιμημένα γηρατειά είναι πάντα μπροστά στους ταξικούς αγώνες. Ήρθε η ώρα, μπαρμπα-Μήτσο, να παλέψουμε για τα κοινωνικά μας δικαιώματα. Για να ξεπεράσουμε την κρίση πρέπει να προσλάβουμε άλλους 100.000 στο Δημόσιο...»
«Για περίμενε, ρε Μπάμπη» αντιμίλησε για πρώτη φορά ο μπαρμπα-Μήτσος. Ποιος θα τους πληρώσει αυτούς;»
«Μα το κεφάλαιο» απάντησε με ταξική υπερηφάνεια το επαγγελματικό στέλεχος του κόμματος.
«Ποιο κεφάλαιο, ρε Μπάμπη; Εδώ κρουαζιερόπλοιο δεν πλησιάζει στον Πειραιά, επειδή εσείς στήνετε καθημερινά μπλόκα. Θα έρθει το κεφάλαιο να βάλει λεφτά στην Ελλάδα;»
«Έ, όχι και να αλωνίζουν τη χώρα οι επενδυτές, μπαρμπα-Μήτσο! Είπαμε: η κρίση είναι καπιταλιστική και οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώσουν. Είναι δεν είναι εδώ. Για την αναδιάρθρωση του χρέους πήρε τίποτε τ’ αυτί σου;»

www.athensvoice.gr και www.medium.gr

Προγνωστικά Final Four

Για τους Ημιτελικούς.

1) ΤΣΣΚΑ- Μπαρτσελονα. Οι πιθανότητες είναι : 30%-70% υπέρ της Μπαρτσελονα

2) Ολυμπιακός- Παρτιζαν. Οι πιθανότητες είναι: 60%-40% υπέρ του Ολυμπιακού

Στα πιθανά ζευγάρια του μεγάλου τελικού:
(με τη σειρά από το ποιο πιθανό ζευγάρι ως το λιγότερο αναμενόμενο)

1) Ολυμπιακός- Μπαρτσελονα. Οι πιθανότητες είναι: 40%-60% υπέρ της Μπαρτσελονα
2) Μπαρτσελονα- Παρτιζαν. Οι πιθανότητες είναι 70%-30% υπέρ της Μπαρτσελονα
3) Ολυμπιακός- ΤΣΣΚΑ. Οι πιθανότητες είναι: 60%-40% υπέρ του Ολυμπιακού
4) ΤΣΣΚΑ- Παρτιζαν. 55%-45% Οι πιθανότητες υπέρ της ΤΣΣΚΑ

Φυσικά και πιστεύω ακράδαντα ότι μπορεί να σηκώσει την κούπα ο Ολυμπιακός. Ανησυχώ για την μαχητικότητα και δίψα των Σέρβων και δεν ξέρω πως θα αντιδράσει ο Ολυμπιακός απέναντι στην Μπαρτσελόνα.

Είδομεν...

Είδα πολλά...

Από τον Δεκέμβρη του 2008 που σκοτώθηκε ένα παιδάκι 16 χρονών από σφαίρες αστυνομικού, είδα κόσμο να διαδηλώνει ενόψει της επερχόμενης «κοινωνικής εξέγερσης»…

Είδα μια κοπέλα 20 χρονών να σώζεται η ζωή της από θαύμα μετά από επίθεση τρομοκρατών αλλά κανέναν να μην διαδηλώνει μιας και ήταν αστυνομικός…

Είδα ένα παιδάκι 15 χρονών να διαμελίζεται από βόμβα τρομοκρατών αλλά πάλι να μην διαδηλώνει κανείς μιας και αυτό ήταν Αφγανάκι…

Είδα 4 ανθρώπους να πεθαίνουν από επίθεση με μολότοφ στη διάρκεια της μεγαλύτερης διαδήλωσης από το 1992 επειδή κάποιοι πάλι αναμένουν την «κοινωνική εξέγερση»…

Είδα πολλά που με σόκαραν, αλλά δεν ξέρω που να δω τη Λογική και την Ελπίδα στην ελληνική κοινωνία πλέον.

Ας Ξυπνήσουμε επιτέλους!

Οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε πως ο GAP είναι επικίνδυνος για την Ελλάδα και είναι ο κύριος υπεύθυνος για την έλευση του ΔΝΤ. Αυτός ανέλαβε τις επαφές με τους Ευρωπαίους εταίρους, αυτός εξευτέλισε το ήδη καταρακομένο προφίλ της χώρας και αυτός έβαλε στο τραπέζι την προοπτική του ΔΝΤ, δίνοντας διέξοδο στους Ευρωπαίους εταίρους να αποφύγουν τη δέσμευση για τη διάσωση της οικονομίας μας.
Φυσικά ούτε ο Σαμαράς αποτελεί εναλλακτική. Ένας άνθρωπος με μεταπτυχιακές σπουδές στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου που δεν έχει αρθρώσει ακόμη λόγο για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας σήμερα. Καμία εναλλακτική πρόταση, καμία απαίτηση για μέτρα ανάπτυξης, καμία ρητορεία για δικαιοσύνη, διαφθορά, ανάκαμψη... Μόνο μία συμπεριφορά Yesman.
Αλλά ο GAP has to get the hell out of here που λένε και στο χωριό του.
Δεν ήμουν ποτέ αριστερός ή αριστεριστής αλλά κόσμε ΤΩΡΑ πρέπει να ξεσηκωθείς. Δεν σου δίνουν εγγυήσεις παρά μόνο σου κόβουν αναιδώς.
Δεν σου δίνουν προοπτική, παρά μόνο δοκιμάζουν την ανέχεια της κοινωνίας ενόψει των μέτρων που θα λάβουν σύντομα σε Πορτογαλία κ Ισπανία. Ο κόσμος οφείλει να αντιδράσει, όχι μικροπολιτικά αλλά στην ουσία. Μακριά από υπάρχοντες πολιτικούς και συνδικαλιστικούς σχηματισμούς αλλά με υπευθυνότητα απέναντι στη ζωή τη δική του και των παιδιών του.
Και να φανταστεί κανείς πως είμαι Φιλελεύθερος Κεντροδεξιός... Το μόνο που υποστηρίζω και απαιτώ όμως είναι το αυτονόητο κ από την πολιτεία κ από το λαό..Υπευθυνότητα!

Όλοι σε μία πορεία διαφορετική...

Πάντα στη ζωή μου έβρισκα την πορεία της πρωτομαγιάς μια γραφική κατάσταση. Όχι για το νόημα της – το οποίο το βρίσκω πολύ σημαντικό – αλλά για τον τρόπο που έπαιρνε «μορφή». Η πρωτομαγιάτικη πορεία είναι στη συνείδηση μου αρχικά ένας τσακωμός μεταξύ του πασόκου προέδρου της ΓΣΕΕ και του ΚΚΕ, για το ποιος την έχει πιο μεγάλη τη συγκέντρωση, και έπειτα για την πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία – κάτι εντελώς άσχετο με το μήνυμα της ημέρας.

Κι όμως, πιστεύω πως φέτος ο κόσμος πρέπει να κατέβει σε πορεία. Το οφείλει ο κάθε Έλληνας στον ίδιο του τον εαυτό. Φυσικά όχι σε κάποιο από τα υπάρχοντα μπλόκς αλλά σε ένα νέο, ανεξάρτητο, μόνο του. Να μην μπορέσει κανείς να το καπηλευθεί και να διαδηλώσει για να αποδείξει ότι οι Έλληνες μάλλον δεν είναι ζώα τελικά.
Να διαδηλώσει κατά των λαμόγιων που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο,
Κατά της ατιμωρησίας και της ανευθυνότητας,
Κατά του κωλόπαιδων του ΠΑΜΕ που τολμάει να πληγώνει τη μοναδική πηγή εσόδων της χώρας,
Κατά αυτών που σχεδιάζουν μέτρα κατά της κρίσης μόνο κόβοντας από τους πολίτες, χωρίς να παίρνουν ένα μέτρο κατά της διαφθοράς, χωρίς ένα μέτρο που να δείχνει μια ελπίδα για ανάταση της οικονομίας, για ανάπτυξη,
Κατά του πρωθυπουργού που έλεγε πως υπάρχουν λεφτά εξαπατώντας τον αφελή και ευκολόπιστο ελληνικό λαό, που στη ΓΣΕΕ το έπαιζε εργατοπατέρας και που σήμερα ανακοινώνει μέτρα χωρίς αιδώ και χωρίς μία συγνώμη σαν να προήλθε στο πολιτικό μας σύστημα από παρθενογένεση πριν 8 μήνες.

Προτείνω να διαδηλώσει ο λαός με αίτημα την εξυγίανση της οικονομίας αλλά με παράλληλα μέτρα ανάπτυξης,
Με αίτημα την καταπολέμηση της διαφθοράς με συγκεκριμένες κινήσεις,
Με αίτημα πρώτα την μείωση των αμυντικών δαπανών για εξοπλισμούς και την ακύρωση της προ μηνός παραγγελίας νέων γερμανικών υποβρυχίων,
Με αίτημα τη μείωση των βουλευτών από 300 σε 200 και ταυτόχρονη μείωση του μισθού τους και των λειτουργικών δαπανών τους κατά 30%,
Με αίτημα την λήψη μέτρων για την προστασία και την ενίσχυση του τουριστικού προϊόντος μας,
Με αίτημα την καταδίκη και φυλάκιση αυτών που κάνουν πράξεις όπως αυτές των μελλών του ΠΑΜΕ που ζημιώνουν τη χώρα,
Με αίτημα τη διενέργεια δίκης κατά των εν ζωή πρωθυπουργών, υπουργών οικονομίας, διευθυντών της τράπεζας της Ελλάδας, των διευθυντών στατιστικής υπηρεσίας και λοιπόν πιθανών υπευθύνων από το 1981 κι έπειτα για τον καταμερισμό ευθυνών.
Και πολλά ακόμη αιτήματα που δεν μου έρχονται τώρα στο νου…

Μόνο έτσι πιστεύω ότι ο Ελληνικός λαός θα αποδείξει ότι δεν τρώει κουτόχορτο, ότι κατανοεί τη κατάσταση που περιήλθαμε και γι αυτό και δέχεται τα μέτρα, αλλά όχι με ατιμωρησία των υπευθύνων, όχι χωρίς ελπίδα για καλύτερη μέρα.
Κι επειδή υπάρχει ο κίνδυνος αυτοί οι σκεπτόμενοι διαδηλωτές να θεωρηθούν κι αυτοί γραφικοί μαζί με τους κουκουέδες και τους εργατοπατέρες, προτείνω η πορεία αυτή να γίνει μια εβδομάδα μετά και όχι σήμερα.
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας…

Ενας φωτισμένος δάσκαλος μιλά στους μαθητές του

Τα λόγια που θα διαβάσετε πιό κάτω, τα απηύθυνε ένας φωτισμένος δάσκαλος στους μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη,
Αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το 21,
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει
Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα
Τι να λένε σε σένα, Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο
Και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού
Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία
'Η και περισσότερα χρόνια,

Θα σου μιλήσω σταράτα
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις,
Οι μαθητές που δίδαξα φέτος
Στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν,
Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος.

Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές
Δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη.
Με έργα, με λόγια, με ύβρεις,
Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος
Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει
Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,
Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος
Το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά
Και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
Στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.

Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία
Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας,
Των δασκάλων σας και των γονιών σας.

Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε
Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση,
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα.

Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,
Θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
Θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο,
Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη,
Που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν,
Για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια
Ηταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη..
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
Και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα,
Για να μας πει την ιστορία του βίου του,
Το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών.

Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,
Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
Να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε,
το μονοπάτι της καλλιέργειας,
το δρόμο της παιδείας,
τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο
γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη.
Ηταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς,
Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα,
Ηταν πάνω απ' όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.
Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας,
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον,
Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
Ηταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου,
του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του
Κι έπειτα φυλακίστηκε,
Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
Σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους,
Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
Από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη,
Απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά,
Λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά.
Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα,
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας,
Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα
Για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι
Πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική,
Οταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.

Ομως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,
Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
Και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή μας
Να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση,
Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
Να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,
Μόνο σε εσάς ελπίζω,
Στην ειλικρινή σας διάθεση
να αγωνιστείτε,
να αντισταθείτε,
να πολεμήσετε,
να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.

Πηγή www.tovima.gr

«Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν» Vol.2

Η σημερινή ημέρα είναι μία ιστορική μέρα. Δυστυχώς, στην ιστορία δεν μένουν μόνο οι θετικές στιγμές αλλά και οι αρνητικές. Σήμερα όλοι γίναμε μάρτυρες ενός μαύρου κεφαλαίου στο βιβλίο της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Από εδώ και στο εξής τα παιδιά μας θα διαβάζουν για τη σημερινή ημέρα, για την ημέρα που Ελλάδα πέρασε υπό την επιτήρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στο βιβλίο της ιστορίας στο σχολείο τους όπως εμείς για το περίφημο «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη.
Οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα αυτής της εξέλιξης όπου θα επηρεάσει τις ζωές όλων μας. Από σήμερα όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα στην Ελλάδα θα αλλάξουν. Εδώ που τα λέμε κάποια θα αλλάξουν προς το καλύτερο μιας και δεν πάει παρακάτω, αλλά κυρίως οι αλλαγές θα επιφέρουν μία περίοδο βαθιάς ύφεσης, οικονομικής και κοινωνικής.
Οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως πρέπει να μάθουμε, πρέπει να μάθουμε ως πολίτες. Πρέπει όλοι να αλλάξουμε. Η δημοκρατία, το καλύτερο πολίτευμα μεταξύ των υπαρχόντων, δυστυχώς ορίζει κι ευθύνες, μόνο που στην περίπτωση της χώρας μας το έχουμε ξεχάσει. Και οι ευθύνες στην Ελλάδα ανήκουν πρώτα και κύρια σε όλους εμάς, στους πολίτες.
Στην υπάρχουσα κατάσταση μας οδήγησαν τραγικές διακυβερνήσεις από κυβερνήσεις που τις υπερψήφισε ο λαός. Και όπως σε μία εταιρία οι μέτοχοι είναι υπεύθυνοι για τον τρόπο που λειτουργεί και διαχειρίζεται τα χρήματα τους ο Διευθύνων Σύμβουλος, έτσι σε ένα κράτος ο κύριος υπεύθυνος είναι ο λαός, η κοινωνία, ο Δήμος. Εμείς έχουμε την ευθύνη για τις κακές κυβερνήσεις, εμείς έχουμε την ευθύνη για την ατιμωρησία.
Σημασία λοιπόν δεν έχει τι έγινε μέχρι τώρα αλλά τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Πρέπει να μάθουμε λοιπόν, να μάθουμε να είμαστε σωστοί πολίτες και τυπικοί στα καθήκοντα μας. Πρέπει να αλλάξουμε και να γίνουμε μία κοινωνία που δουλεύει, που παράγει, μια κοινωνία με υπερηφάνεια. Πρέπει να γίνουμε υπεύθυνοι, να είμαστε πολιτικοποιημένοι, να κρίνουμε και να επιβραβεύουμε με την ψήφο μας τους άξιους, τους υπεύθυνους και όχι τους απατεώνες που μας οδήγησαν στη σημερινή μαύρη ημέρα. Όταν ο λαός αναλάβει τις ευθύνες του, τότε και οι πολιτικοί θα αναλάβουν τις δικές τους.

ΔΝΤ καλωσήρθες! Απλώς μπες μαλακά...

Ένας Παπανδρέου ξεκίνησε την πτώση ρίχνοντας μας στην κατηφόρα της αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού και της αντιπαραγωγικότητας, την δεκαετία του 1980 και ένας άλλος Παπανδρέου την τελείωσε φτάνοντας μας στον πάτο του βαρελιού, παραδίδοντας τα κλειδιά της χώρας στο IMF. Φυσικά υπήρξαν πολλά λαμόγια ενδιάμεσα που επιτάχυναν την κατρακύλα. Μόνος υπεύθυνος ο Ελληνικός λαός. Αυτός ψηφίζει, αυτός το λούζεται!

Έχει ντέρμπι απόψε

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά με υγεία σε όλους!

Από το καλοκαίρι και την υποτιθέμενη "ενίσχυση" της ομάδας δεν έχω πάψει να έχω την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός προσπαθεί να δώσει το Πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Το παλεύει ρε παιδί μου. Ξεκινάει με προπονητή τον Κετσπάγια, μεταγραφές δεν κάνει και όμως η ομάδα αντιστέκεται στο να πέσει. Κέρδισε τα ντέρμπι και αν δεν γινόταν η στραβή με τον Άρη θα ήταν ακόμη πρώτος ο θρύλος στο πρωτάθλημα και την ίδια στιγμή έχει πάρει και την πρόκριση στο Champions League.

Σήμερα ο Ολυμπιακός παίζει το πρώτο του παιγνίδι στο δεύτερο γύρο του Πρωταθλήματος. Η ομάδα σταθερή στην φετινή τακτική προσπαθεί να αποκοπεί κι άλλο από την πρώτη θέση… Ο προπονητής έδωσε 9 ημέρες άδεια στους ποδοσφαιριστές πριν από το ντέρμπι με την ΑΕΚ και συνεχίζουμε να τον παρακολουθούμε να κάνει ανορθόδοξες επιλογές. Για την ώρα δεν αναφέρομαι στην επικίνδυνη τακτική της διοίκησης να μην έχει αγοράσει ακόμη αριστερό επιθετικό μέσο και δημιουργικό μέσο.

Δεν κρίνω και δεν θα με διαβάσετε ποτέ να κρίνω την αγωνιστική τακτική, μιας και δεν έχω ανάλογη παιδεία. Ορισμένες επιλογές όμως και ανίδεος να είσαι τις καταλαβαίνεις. Ο Ντουντού είναι τραυματίας και δεν μπορεί να αγωνιστεί. Την ίδια στιγμή η επιλογή του Ζίκο είναι να αφήσει εκτός αποστολής τους Στολτίδη και Λεντέσμα που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν βασικοί… Επίσης απ'ότι φαίνεται θα επιλέξει να βάλει τον μάγο των γηπέδων Όσκαρ βασικό για την μονίμως φέτος κενή θέση του αριστερού προωθημένου μέσου, αντί του Ζαϊρί ή του Λούα Λούα.

Εγώ δεν θέλω να φύγει ο Ζίκο από τον Ολυμπιακό, ούτε έχω κανένα συμφέρον να τον "πολεμίσω". Θέλω όμως να βάλει η ομάδα κάποιον δίπλα του να του δίνει κάποιες συμβουλές για το αυτονόητο. Να του εξηγεί γιατί είναι προς όφελος της ομάδας σε ένα ελληνικό ντέρμπι να παίξει ο Στολτίδης ή γιατί πρώτη αλλαγή στην άμυνα – αν όχι βασικός – πρέπει να είναι ο Πάντος.

Η ομάδα έχει ψυχή και ταλέντο, φτάνει όμως;

Με αυτά λοιπόν ας ευχηθούμε ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει σαν θρύλος και απόψε και δεν θα έχουμε παρατράγουδα…