Μέτρα λιτότητας: Τι γνωρίζουμε, τι καταλαβαίνουμε;

Με αφορμή την Πανευρωπαϊκή διαδήλωση της 29ης Σεπτεμβρίου κατά των μέτρων λιτότητας στις Βρυξέλλες, θεωρώ πως είναι ευκαιρία να αποσαφηνίσουμε κάποια ζητήματα. Κάποια ζητήματα που πρέπει να γνωρίζουμε ως πολίτες – μέλη της ΕΕ και κάποια ζητήματα που θα έπρεπε να τα μάθουμε αλλιώς.


Στην παραπάνω διαδήλωση συμμετείχαν πάνω από 100.000 διαδηλωτές για να διαδηλώσουν για τα μέτρα λιτότητας που εξαπλώνονται στην Ευρώπη. Υπήρχαν πολίτες από την Ισπανία, την Αγγλία, την Λιθουανία, φυσικά το Βέλγιο και από τις υπόλοιπες χώρες της ένωσης. Ο κόσμος φώναζε εν μέσω πανό, μπαλονιών, κροτίδων και τραγουδιών συνθήματα υπέρ της διατήρησης του κοινωνικού χαρακτήρα που διακρίνει τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και της άρσης των μέτρων κατά της κοινωνικής ασφάλισης.

Θα περίμενε κάποιος αυτές να είναι ελληνικές ανησυχίες ή συμπεριφορές ως συνέπεια της κρίσης που περνά η χώρα μας αλλά είναι εμφανές και αυταπόδεικτο πως δεν είναι έτσι. Η πρωτόγνωρη πανευρωπαϊκή συμμετοχή – και Ελλήνων εκπροσώπων της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ – στην διαδήλωση μαρτυρά το αντίθετο.

Η τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να δημιουργηθούν φθηνότερα εργατικά χέρια είναι γεγονός. Η ανάγκη για ανταγωνιστικότερη βιομηχανική ανάπτυξη επιτάσσει μείωση του κόστους παραγωγής. Σε παγκοσμιοποιημένο επίπεδο οι βιομηχανικές δυνάμεις της Ευρώπης έχουν να ανταγωνιστούν δυνάμεις με αναπτυσσόμενη οικονομία όπως η Κίνα ή η Βραζιλία. Είναι σαφές πως με τις μισθολογικές συνθήκες και το κοινωνικό πακέτο που τις περικλείει των Ευρωπαίων εργαζομένων είναι αδύνατο να υπάρξει ανταγωνιστικό προϊόν και αυτό κατά τους άμεσα ενδιαφερόμενους πρέπει να αλλάξει.

Στην Ελλάδα οφείλουμε να γνωρίζουμε την κατάσταση στην Ευρώπη και την ίδια στιγμή να κατανοήσουμε πως από την στιγμή που η Ελληνική οικονομία ήταν η πρώτη που «έσκασε», αποκτήσαμε το θλιβερό προνόμιο να δοκιμαστούν πειραματικά στην δική μας κοινωνία τα όρια ανοχής της. Ζήσαμε με άλλα λόγια ένα κοινωνικό πείραμα του οποίου τις συνέπειες θα γνωρίζουμε σε μερικές δεκαετίες.

Την ίδια στιγμή όμως, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και κάποια άλλα γεγονότα. Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορεί να υποπέσει η ελληνική κοινωνία θα είναι η στείρα στοχοποίηση του μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων που επιφέρει. Το μνημόνιο δεν θα πρέπει να αποτελέσει το χαλάκι που θα κρύψουμε από κάτω τα σφάλματα που οδήγησαν στην κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.

Στην υπάρχουσα κατάσταση μας οδήγησαν τραγικές διακυβερνήσεις από κυβερνήσεις που τις υπερψήφισε ο λαός. Και όπως σε μία εταιρία οι μέτοχοι είναι υπεύθυνοι για τον τρόπο που λειτουργεί και διαχειρίζεται τα χρήματα τους ο Διευθύνων Σύμβουλος, έτσι σε ένα κράτος ο κύριος υπεύθυνος είναι ο λαός, η κοινωνία, ο Δήμος. Εμείς έχουμε την ευθύνη για τις κακές κυβερνήσεις, εμείς έχουμε την ευθύνη για την ατιμωρησία, όπως εμείς έχουμε την ευθύνη για την φοροδιαφυγή, για τη διαφθορά και την αναξιοκρατία.

Σημασία λοιπόν δεν έχει τι έγινε μέχρι τώρα αλλά τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Πρέπει να μάθουμε λοιπόν, να μάθουμε να είμαστε σωστοί πολίτες και τυπικοί στα καθήκοντα μας. Πρέπει να αλλάξουμε και να γίνουμε μία κοινωνία που δουλεύει, που παράγει, μια κοινωνία με υπερηφάνεια. Πρέπει να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας και την ίδια στιγμή να μην κρυβόμαστε πίσω από την ευρωπαϊκή αλήθεια. Πρέπει να γίνουμε υπεύθυνοι, να είμαστε πολιτικοποιημένοι, να κρίνουμε και να επιβραβεύουμε με την ψήφο μας τους άξιους, τους υπεύθυνους και όχι τους απατεώνες που μας οδήγησαν στη σημερινή δυσμενή κατάσταση. Όταν ο λαός αναλάβει τις ευθύνες του, τότε και οι πολιτικοί θα αναλάβουν τις δικές τους.

Οι περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιούνται σήμερα στην Ελλάδα είναι αναγκαίες και απαραίτητες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλοι οι Ευρωπαίοι διαμαρτυρόμαστε για τα μέτρα λιτότητας αλλά οι Έλληνες έχουμε διαφορετική αφετηρία μεταρρυθμίσεων από τους βορειοευρωπαίους συμπολίτες μας.

Δημοσιευμένο στο blog epilektika.blogspot.com στις 30/9/2010